تو ای هرزه گفتار ِ کردار پست تو ای بی سروپای تازی پرست
تو ای اهرمن زاد ِ میهن فروش سخن دارمت به سپاری بگوش
فرا آورم روزگاری ترا که مرگت کنی آرزو بارها
برونت کشانم ازین مرز و بوم جهانی رهانم ز کردار ِ شوم
رسد تا ز اسلام ِ ناپارسان درین مرز چشمی نیابد نشان
چوسیمرغ زادان ره آورشوند به کشور رهایی دلاور شوند
کنون هرچه خواهی توباخانه کن بر و بام ِ این خانه ویرانه کن
یکایک سوا کن بگیر و ببند گهی با خرافه گهی با چرند
گهی آشکارا خور و گه نهان ز خون ِ زن و مردِ این باستان
ترا با سپاه ِکلانت چه باک بخوابان جگرگوشگان را به خاک
بنام خداوندک ِ. تازیان جدا کن تن ِمردمان را زجان
همه دار و نادار ِاین خانه را ببخشای دستان ِ بیگانه را
خرَد خانه بربند و مسجد گشای به مشتی خرَد خفته شو رهنمای
به میدان زگلهای ما بیشمار بگیر و بیاویز بر چوب ِدار
بترسانمان از امام ِزمان بده نان ِ مارا به بیگانگان
کنون گوی وچوگان چو دردست ِتست زمان و مکان هردو سر مست ِتست
زمانت برآید چنان بی خبر که بینی بسی کاوه در هر گذر
مپندار کُشتی به نام خدا که مانَد سرانجام ِ تو بی جزا
کمی گر فریب ِترا خورده اند گمانت که ایرانیان مرده اند
یکی زنده مانَد ز کورش پسر یکی روز ِ خوش را نبینی دگر
به سال ِ هزاران چو ایران رسید نگردد به سی سال ِ تو ناپدید
چو از ره رسد نوبت ِجنگ ِما رهایی کجا یابی از چنگ ِما
برآید چوخورشید ازپشت شیر کشانم ترا از بلندی به زیر
بدان تا که ایران مرا میهن است بلند آسمان جایگاه ِ من است ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر