امروز سالگرد اعدام ۵۹ جوان مهابادی به دستور حمیدرضا جلایی پور، جلاد سابق و اصلاح طلب امروز است.
تعدادی از قربانیان تنها ۱۴-۱۷سال سن داشتند، بدون هیچ دادگاهی و بعد از اعدام، بدون تحویل جنازه‌هایشان. هنوز بسیاری مادرها چشم به در دوخته‌اند تا شاید با معجزه‌ای فرزندانشان به آغوش خانواده بازگردند.
معلوم نیست جلایی پور جنایتکار با چه اعتماد به نفسی در سن ۲۳ سالگی سمت فرمانداری را پذیرفته بود و از آن مهمتر، با چه شهامتی دستور اعدام صادر کرده بود، آنهم در شهری که برخی از زندانیانش ۲۵ سال را در زندان گذرانده بودند، سالها قبل از اینکه این موجود جنایتکار و خودشیفته به دنیا آمده باشد!
طرفه آنکه این فرماندار جمهوری اسلامی بعدا نویسنده و تاریخنگار و استاد دانشگاه هم شد و خودش تاریخ قربانیان خودش را نوشته است. گفته بودند که تاریخ را فاتحان مینویسند اما دیگر نشنیده بودیم که جلادها بعدا تاریخ نویس قربانیان جنایتهای خودشان شوند!
اعدام این جوانان بی گناه منجر به وسیعترین اعتصاب عمومی در مهاباد شد، آنهم در فضای سنگین و پر از خفقان سال ۶۲. خود جلایی پور در کتابش به وسعت اعتصاب مهاباد اذعان کرده است.
یاد جانباختگان دوازده خرداد ۱۳۶۲ گرامی باد.
به امید روزی که امثال این جانیان و مدافعان و حامیانشان (از جمله پسر توجیه‌گرش) علنا دادگاهی شوند در حضور خانواده های قربانیانشان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر